İlk Gece Sendromu

Balkonlara asılmış çamaşırlar gibi bir özgürlük hissi veriyor bu ev bana; tek mandala tutunmuş bir gerçeklik var içimde...

Yıllardır oturduğum apartman dairelerinin yakın temas komşuluğundan dolayı, perdeler ardına gizlediğim hayatımın üstünü açtım ilk iş. Kapı, pencere ne varsa sere serpe.

Hep gündüzleri yaşadığım bu evde ilk gecemi geçireceğim. Fakat içimde inanılmaz bir 'ilk gece korkusu' var. Annemlere yansıtmamaya çalıştığım anksiyete, akşam üstü tavan yapıyor. Sanırsın akşam davul-zurnanın sesi kesildiği zaman yeni eşiyle yalnız kalmak zorunda kalan 18'lik gelinim...

Pek korkak bir tip değilimdir aslında; hani kız gibi kız olamadım hiç. Ama günün sonunda X kromozomu fazla bir DNA yapım olduğunu da kabullenmeliyiz.

İşte o fazlalık psikolojimde hafif bozukluk yaratınca, annem fark edip:
"Bu gece ben de seninle kalayım burada"diyor.
"Oluuurrrr"...

"Anneler, her şeyi görmeseler bile kalpleriyle duyarlar" demiş OSTROVSKI (Rus Oyun Yazarı)

Kalbinin kulaklarına sağlık be anam...

Rahatlayan kan akışım sayesinde hareketlenen bedenim, gece yatacağımız alt odanın son rötuşlarını yapmamı kolaylaştırıyor. Bu oda; giriş katında, tek pencereli, içine banyoyu da almış, taşların serinliğini muhafaza eden konforlu bir alan.

Cibinlik yatak odalarının olmazsa olmazıymış bu tip evlerde. Kontrol edemediğin börtü böceğe karşı, en ilkel ve romantik savunma mekanizması... Her şey yerli yerini bulduktan sonra İkea'dan sipariş verdiğim cibinlikle odanın cilasını yapmış oluyorum.
Gelinlik yerine, cibinlik astığım odamda 'ilk gece korku'mu bertaraf ederek, annemle huzurla uyuyabilirim artık...

Gece

Çok yakından tanırım geceyi,
Birbirimizin düşüncelerini okuruz,
Eski zamanlardan kardeşiz biz,
Aynıdır bizim yurdumuz.

Fakat bir gün vakti gelecek
Ve o beni bütünüyle kucaklayacak!
Eğiyor başını, yanaklarımı okşuyor
Ve ‘Hazır mısın? ’ diye soruyor...

Hermann Hesse (20. yüzyılın en önemli yazarlarından)


Hem de nasıl hazırım be Herman Hesse...